به چشمی خیره شد شاید بیابد

نهانگاه امید و آرزو را

دریغا آن دو چشم آتش افروز

به دامان گناه افکند او را....

مرا صد بار از خود برانی دوستت دارم

به زندان خیانت هم کشانی دوستت دارم

چه سود از مهر ورزیدن چه حاصل از وفاکردن

مرا لایق بدانی یا ندانی دوستت دارم

از پشت پنجره بسته غرور به هر چه زیبا بود رنگ مرگ پاشیدم از حقیقت تلخ ترسیدم از دل پاک و یکرنگ ترسیدم از حماقت چشمان مست به دیدگان پر هراس لرزیدم قلبم از ندامت خاطره ای میاید که ذهن ها از آن خالیست از پشت پنجره بسته غرور به باور دیده های خویش خندیدم به موسیقی طپش های قلب گرم به قطره های باران مهر خندیدم به آب شدن شمع قلب خویش چه مغرورانه بالیدم

بخدا قنچه ی شادی بودم

دست عشق آمد و از شاخه ام چید

شعله ی آه شدم صد افسوس

که لبم باز برآن لب نرسید...

آری آغاز دوست داشتنی است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیدیشم

که همین دوست داشتن زیباست...

زندگی چون گل سرخی ست پراز برگ و پراز عطر پراز خار

یادمان باشد اگر گل چیدیم

عطر و خار و گل و برگ، همه همسایه ی دیوار به دیوار همند

تو همونی که یه روز من تو رو خواستم از خدا

اونکه دنبالش میگشتم همیشه تو قصه ها

تو همون هستی که من تو خواب و رویا میدیدم

خودمو بدون تو همیشه تنها میدیدم

اون تویی که روز و شب من و با خودت به رویا می بری

توی دنیا واسه من

اون تویی که از همه عزیزتری

تو همون روحی که تو جسم منی

تو همیشه از دلم باخبری

حتی از خودم به خودم، خودتی تری

تو همونی که می خواستم

جز تو من چیزی نمیخوام